On Graduation Speeches

Naranasan mo na bang maging isang guest speaker sa isang commencement exercise? Ako, oo. Kahapon lang. At eto ang speech ko.

To the School Administrator, Mrs. Natividad Crystal, Brgy. Captain Liztowel Chavez, Teachers of VCLC, graduating class of 2012 of Villa Crystal Learning Center, to the Kinder and Nursery, most especially the parents of these hopeful children, friends, ladies and gentlemen, isa pong napaka gandang umaga sa inyong lahat.

First of all, I would like all of you to know that I am deeply flattered that the administration of VCLC chose me to be your speaker for today. It is not every day that someone is chosen to speak in front of these hopeful young minds. Syempre tuwing March lang naman ang graduation. I already made several talks on different occasions but this will be my first time to talk for a graduation ceremony that is why I am as equally excited as all of you here. I’ve been on your shoes for a number of times already. I was able to listen to graduation speeches for more than 5 times already and now I understand that talking to the graduating class could indeed be very exciting. It is so because this is a good opportunity to imbibe inspiration to the graduating class. On this day, everyone feels happy. Everyone is excited to wear their togas, every parent is excited to wear their best outfit, and every kid is looking forward to receive their diplomas and medals. Most of all, I am sure that everyone is excited to see what will happen next. Graduation is also called commencement exercises mainly to highlight that this occasion is not an end but instead a start of a new beginning. Lalo na sa mga graduating class sa preparatory. Hindi pa ito ang katapusan ng pag-aaral, this is just a start. Unless gusto nyo na agad mag-apply ng trabaho pagkakuha nyo ng diploma mamaya.

Our Theme for today is “Your Gift of Learning, Our Tool for Nation Building”. This is a relatively profound theme, if I may say, for a pre-elementary graduation but I think that it is but right that this kind of theme is to be shared to the youth who are just about to start on their educational and academic journey. I will try to make this message as interesting as possible, and as relatable as possible so as to keep the attention of our kids and the attention of the other audience as well.

First of all, what is a gift to us? What does it mean? Hindi ba’t ang isang regalo ay sa atin ibinigay? So, what else should we do with this gift but to own it. Cherish it and be thankful for it. This gift of learning is given to us so let us not take this for granted. Regalo sa atin ang karunungan kaya wag nating hayaang mawala ito sa atin. Meron bang regalo na hindi natin dapat alagaan? Hindi ba’t wala? Dahil lahat ng regalo ay dapat inaalagaan. Alagaan natin ang regalo ng karunungan na ibinigay sa atin. Gawin natin ang lahat ng bagay para linangin pa natin lalo ang regalo ng karunungan na ibinigay sa atin. This is a gift that we should be thankful for. We are given the chance to be educated, to be taught with the knowledge that not everyone has access to. Let us give the greatest value to this gift just like how we give value to the material things that we are receiving as a gift. Ituring natin ang regalo ng karunungan kagaya ng pagturing natin sa mga regalong natatanggap natin mula sa ating mga mahal sa buhay.

Second of all, keep in mind that since this learning is given to us, and only us, we should learn how to utilize it – how to utilize this properly. This gift of learning is very important and so we should not just take it for granted. Hindi ba’t kapag may natatanggap tayong regalo kapag birthday, o kaya pag graduation, eh dapat na gagamitin natin ang regalong iyon at hindi basta itatapon na lang? Ganun din, mga bata, ang gawin natin sa regalo ng karunungan. Hindi natin dapat basta na lang kalimutan ang mga natutunan natin. Dapat lahat ng natututunan natin sa eskwelahan o sa labas man ng bahay, lahat ng karunungan na ito ay dapat na ginagamit natin at importanteng ginagamit natin sa tamang bagay. Hindi porke’t may dunong na tayo o may pinag-aralan ay gagamitin na natin ito sa masama. Sabi nga sa pelikulang Spiderman, with great power comes great responsibility. Ganun din sa karunungan. Mas marami kang natutunan, mas marami kang responsibilidad. This is too early to tell you kids but your gift of learning should be utilized in such a way that it becomes a tool for nation building. Para saan pa ang sinabi ni Rizal na nasa kabataan ang pag-asa ng bayan kung hindi naman ninyo, nating mga kabataan, gagamitin ang regalo ng karunungan para tulungang mapaunlad ang ating bayan.

Thirdly, remember that the gift of learning will not perish. Hindi ito mawawala sa atin at lalong hindi rin ito maaagaw ng iba. Kaya anuman ang karunungan na meron tayo ngayon at sa mga susunod pang panahon, hindi yan maaagaw sa atin. Samakatuwid, walang dahilan para makalimutan natin ito. There are no hindrances into keeping this gift of learning. We are so fortunate that this kind of gift is something that cannot be removed from us. So there should be no reason or any excuse which should hinder us from using this gift. Walang dahilan para hindi natin gamitin ang regalo ng karunungan para sa ikauunlad ng bayan. Masyadong mabigat ang mga katagang yan pero sana ay wag ninyo itong tingnan sa ganyang paraan. Maraming paraan para gamitin ang regalo ng karunungan para sa ikauunlad ng bayan. Kahit sa simpleng paraan, makakatulong din iyan. Sa simpleng bagay naman nagsisimula ang lahat ng pag-unlad. Kung natutunan mo na sa paaralan na nakakasama sa ating kapaligiran ang pagtatapon ng basura o ng balat ng candy sa kalsada, dapat hindi lang sa loob ng paaralan ginagawa ito. Alangan namang nakalimutan mo na agad yung natutunan mong iyon pag labas mo pa lang ng paaralan. I hope I was able to make my point here that since this gift cannot be taken from us, let us apply them to our daily lives. (adlib: dapat nga wala ng mga mababala na bawal umihi dito o bawal magtapon ng basura dito kasi alam na naman natin na bawal iyon di ba? dapat hindi na lang natin ginagawa kung bawal.)

Now let us compare the gift of learning to the gifts that we receive every year on Christmas day. Di ba taon taon nakakatanggap tayo ng regalo tuwing pasko? Taas po ng kamay yung mga nakatanggap ng regalo noong nakaraang pasko? Similar to the gifts that we are receiving every Christmas, we are also receiving the gift of learning not just every year but every day as we go to school. We are so fortunate and blessed to be given this gift. Tanggapin natin ang lahat ng regalong ito at pangalagaan.

We are likewise fortunate that we have VCLC - a center that continuously nourishes the young minds of the kids of Indang, Cavite through the years. They are one of pillars, or as I say givers, of the gifts of learning to you, the graduating class. Do you see where I am now? Nasa harapan nyo ako. That is not to brag but I just want to highlight that I was once like all of you kids. 17 years ago, I was like you, seated there on your seats on my pre-elementary graduation day. I also received the gift of learning that this center provided me. I utilized this gift, kept it, acknowledged it, made it grow, which is the reason why I am here in front of you today.

So kids remember that this gift of learning is given to us. Not everyone is fortunate enough to receive this gift so let us use it, and use it well. This is a gift that will never be lost so let us not put it to waste. Every day, every year, you will be receiving this so be thankful and soon, in the future, use it to help build our nation. Kahit dito na lang muna sa Indang, o kahit sa Barangay nyo lang muna gamitin ang karunungan na ito. Sa simpleng bagay lang naman talaga nagmumula lahat ng malalaking pagbabago.

At this point, I’d like to send my message to the parents of these kids. I know very well that even if today is just a pre-elementary graduation, you are proud of your kids and yourselves. You should be. This is your child’s first ever graduation. I know you all love them and this education is the best gift you can give them in this world. Sana huwag kayong mapagod sa inyong pagsisikap para mapag-aral nyo sila hanggang sila ay makatapos. I hope that you never tire of sending your kids to school. Also, please send them to school not with the thought of them paying it back to you in the future. Let them study and learn for themselves. Yung pagtulong sa inyo ng mga anak nyo eh nakadepende na sa kung paano nyo sila pinalaki. Pero dahil kayo ang mga magulang, at mahal nyo sila, sana maibigay natin sa kanila hanggang makatapos sila sa kolehiyo, yung suporta na kailangan nila para makatayo rin sila mag-isa.

My big congratulation also goes to the Villa Crystal Learning School, its administrator, and teachers. A new breed of kids is about to prosper. New seeds are planted today which I hope will be eventually reaped by our town, by Cavite, by our Nation. Congratulations for the success of your continuous effort in creating the right foundation to the young minds of Indang.

My message to the kids. I know excited na kayo pumunta sa Jollibee. Nung panahon ko Dimples pa lang ang uso kapag nag-totop one ako, ngayon Jollibee na. Hindi ko sigurado kung matatandaan nyo lahat ng sinasabi ko sa inyo ngayon pero sana naman kahit man lang 20% matandaan nyo or ma-instill sa mga mura ninyong mga isipan. Kahit kalimutan nyo na ang pangalan ko. Lagi nyo lang isipin na importante ang pag-aaral. Marami na ang makakapag patunay sa inyo nyan, isa na ako. Kung hindi ka man mag top ngayon, bawi ulit next year. Pag hindi pa rin, bawi pa rin next year. Kinder at Prep pa lang kayo, marami pang next year para sa inyo. Ako nga top 7 lang ako nung nagtapos ako ditto sa Villa Crystal. Nag valedictorian naman ako nung highschool at cum laude nung college. Pero hindi ako nag first honor dito sa VCLC at nung elementary. Ibig sabihin lang nun, bukod sa medyo nagyabang ako, gusto ko lang sabihin na napakahaba pa ng tatahakin nyo. Minsan mahirap, minsan masaya, pero overall, exciting ito.

Congratulations sa inyo. Sa mga magulang. Sa teachers. At goodluck sa mga susunod na hamon sa inyong mga buhay. Ayan konti na lang pupunta na kayo sa Jollibee. Salamat po.

March 27, 2012 Allan Cris D. Ricafort

The Birthday That Was

Ang ending, halos 20k ang nagastos ko. Parang debut ah. Eh ordinary 23rd birthday lang naman.

Ayun mga kaibigan, nag birthday ako nung Dec 4. Ni hindi mo man lang ako naisip batiin. May mga nakaisip nga na igreet ako, wala namang regalo. Haha.

I always feel special kapag birthday ko. Palaging heightened ang emotions. Pag may nag greet, ang saya saya ko. Pag may nakalimot, ang lungkot. Pag may nangyaring wala sa mga plano ko, na hindi ko ginusto, nakaka-depress. Bottomline, magnified talaga ang emotions ko pag december 4. Actually basta pumasok na ang month na december.

Itong birthday kong ito, kakaiba. Parang napaka-engrande. Dami kong celebration. Feeling ko tuloy, ang dami-daming nagmamahal sa akin. Weh, di nga? Feeling ko lang din, ang daming taong looking forward sa celebration ko. Hindi ko alam kung bakit sila looking forward, o baka assuming lang ako, o baka naman heightened pa rin ang emotions ko.

Pre-Celeb

Dahil Sunday ang birthday ko (Dec 4, 2011), I decided to hold a little pre-celebration kasama ang mga friends ko, sa isang bar dito sa QC. Sa Delish. Relax lang naman dun sa area. Mabait ang aming waiter na si Bambi, at wala akong masamang masasabi sa food, sa sounds, sa venue, sa cr. Okay naman.

Ang lalong nagpasaya sa akin doon eh ang pagpunta ng lahat ng mga loves ko. Andun mga HS classmates ko na talagang tinuturing kong friends for life. Hoy mga gago, sobrang saya ko nung pumunta kayo sa birthday ko. Ayan na ha, pinapalaki ko na ang mga ulo nyo. Haha.

A little backgrounder lang, simula ng magkatrabaho ako, lagi na akong nagpapainom dito sa Manila, kasama ang mga officemates ko. Pero yung mga highschool friends ko, never ko sila pinainom sa Manila kasi sa Cavite ko sila iniinvite para makipag-celebrate sa akin. Eh ang mga damuho, nagtatampo dahil kaya daw hindi ko sila sinasama sa birthday ko sa Manila eh dahil ikinakahiya ko daw sila. Kaya ayun, this year, kasama na sila. Sobrang saya. Andun sina Dan, Michelle, Harishna, Alaiza, Gaddi, Riznel, Tisoy, Sharry, Carla, at Liel. In fairness to them, ganun pa rin sila kaingay. At nung mga oras na nagrereklamo pa sila na konti ang order nila,

Ace: Okay, evaluation time na. Yung ituturo ko ngayon eh sila na lang yung invited pa sa Manila blowout ko next year. Ang hindi matawag, sa Indang na lang pumunta ha?
Alaiza: Bakit pag sa amin chicken skin lang inoorder mo, pag sa mga officemates mo, liempo?
Ace: Okay, sa Indang ka na next year ha?

Syempre, as usual andun ang mga office-loves ko. Never fails. Ang saya nyo kasama and definitely, thankful ako sa pagpunta nyo. Alam kong pagod tayong lahat nun. I am most especially thankful for the attendance of my Division Head, Sir Remo, and Department Head, Sir Em. I am deeply touched, honored, and overwhelmed with your presence. Akalain mo yun, nai-libre ko kayo. Haha.

Syempre ulit, Hello Adz! Sya lang college friend ko na nakapunta. Mas masaya sana kung pumunta sina Emm, Nica, Ian, Caloy, Tim, among others. Pero sabi ko nga kay Adz, talking to a college friend is always refreshing. It relived the youth in me.

Radio Fan

Hindi lang sa mga friends at relatives ko umikot ang birthday celebration ko. Syempre papahuli ba ang mga pangga ko?

Nakakatuwa talaga ang Japanese fan ko na si Kenn Suzuki. Pinapunta nya pa talaga dun sa station nung Dec 3 board ko yung wife nya at daughter nila. May dala silang 3 boxes ng brownies at 8 kirin beer-in-can. Nakakataba talaga ng puso. At ang mas nakapagpataba ng puso ko eh nung malaman ko, na sobra ko pala silang napapasaya linggo-linggo, at nung araw na pumunta sila sa station, eh todo ko na silang pinasaya. Pinabati ko pa sila on air. Baka kasi isipin ng ibang listeners eh imbento ko lang na may bisita ako sa station.

Pero ang pinaka-bongga talaga eh yung binati ko ng paulit ulit ang sarili ko on air. Isipin mo nga, pag DJ ka, sino ang babati sayo sa birthday mo? Eh di ikaw din! Tawang-tawa ako sa sarili ko nung binati ko ang sarili ko sa last talk ko, with matching background ng "Happy Birthday Sweet Sixteen". Medyo kinilig naman ako, kahit alam kong ako mismo ang bumati sa sarili ko.

Night Before

Dahil sabi ko nga heightened ang feelings ko pag birthday ko, ayun eh di nag-emote ako dahil sumapit ang Dec 4, 2011 12:00AM eh nasa byahe pa rin ako pauwi. Paano ba naman, 9pm na natatapos ang board ko pag Saturday, eh Novaliches pa yun, Indang pa ako umuuwi. Pero okay naman dahil pag dating ko sa bahay, gising pa sila at talagang binati nila ako ng Happy Birthday with matching una-unahan sa dala kong brownies. Nga pala, nag commute lang ako diba? Imagine na may dala akong 3 boxes ng brownies, 1 framed self portrait, at 1 box na may 8 cans of kirin beer. Dala ko yan from Novaliches, nag fx ako, tapos MRT, tapos bus, tapos trike. Imagine ang hirap ko. Past 12MN na yan ha. At birthday ko pa.

Morning

It's such a weird and happy feeling to wake up and hear your name greeted a happy birthday on air. Sobrang sarap ng gising ko nun. Nakakatouch ang mga DJ ng 106.7 Energy FM dahil nagising talaga ako sa mga greetings nila. Lahat ng Sunday jocks, binati ako. Shit. I feel so loved and important. Pag bigyan nyo na mga hayop - birthday ko.

The Day

Such a looooong (blogpost) birthday celebration. It started around lunch time, nung magising ako. Konti pa lang ang tao, kumain kami ng lunch. After ko maglunch, naligo na ako at paglabas ko ng banyo, habang naka twalya pa lang ako at bakat ang mga abs ko eh voila! ayan na ang mga bisita!

Although hindi sila ganun kadami, maingay naman. Samahan pa ng mga house music ko. Shet ang sarap dahil ang lakas ng sounds - kumakabog ang bahay namin, at ang pinakamasarap, walang makapag saway sa akin sa sounds ko - birthday ko eh.

Bandang 6pm, pack up na sa bahay, punta naman kami sa Kontiki sa Tagaytay. Bale mga 25 kaming lahat at mga 80% sa kanila eh first time (o bihira) lang makapunta sa mga bars o mga ganung gimikan. Ang sarap ng feeling ko nung nakita ko silang natatarantang magbihis, mag ayos, at lahat nagmamadali na akala mo eh malapit na mag close yung bar. Naisip ko nun, "Ang sarap nila tingnan, parang okay na rin na maubos pera ko, ang dami ko namang napasaya."

Habang nasa jeep kami (jeep talaga, best in probinsyano award goes to us), grabe lang ang ingay. Parang mga probinsyano talaga. Tapos umarte ako bigla na inaantok na at masama ang pakiramdam. Eh ako manlilibre, eto tuloy ang dialogue:

Ace: Parang ang sama ng lasa ko. Babalik na lang ako sa bahay.
Pinsan (natataranta kunwari): Uy ano ka ba. Anong masakit sayo? Eto o gusto mo ba ng masahe? (sabay tawa ng malakas na malakas)

Sumisigaw pa ako nung medyo malayo pa kami sa tagaytay nang "Wag mong sabihing radyo, sabihin mo..." at ang hindi sumigaw ng malakas, hindi kasama sa libre. Kaya naman umaalingawngaw na E-NER-GY! ang maririnig sa sasakyan. Tawa lang ako ng tawa.

Pinsan: Oy si me-ann, ang lakas ng sigaw ng energy. Takot na takot hindi mailibre.

At eto na nga, dumating na kami sa Tagaytay. Dun kami nag park sa walang masyadong tao. Jeep lang kasi dala namin. Mamaya nyan pag tumabi kami sa magagandang sasakyan tapos magkaron ng gasgas yun, o kaya mawalan ng kung ano, eh kami pa ang pagbintangang nagnakaw.

*****

Pag pasok naman namin sa Kontiki, kung anong ingay nila kanina sa jeep, ganun naman ang tahimik nila. Sobra silang nakakatawa, ni walang umiimik, tapos kapag nag-uusap sila, bulungan lang. Sobrang nakakatawa. Halata talagang hindi sanay. Syempre pinapaingay ko sila. Sumigaw ulit ako ng wag mong sabihing radyo, sabihin mo...

Pinsan: Ayoko nga. Nakakahiya.
Ace: Bakit naman? Bakit ang tatahimik nyo? Haha!
Pinsan: Syempre behave kami, baka hindi na maulit eh.

At naging tahimik nga sila hanggang sa medyo tamaan sila ng konti. Hindi naman sila nagwawala pero halatang masaya talaga sila. Kaya naman masaya na rin ako. Sabi ko pa nga sa kanila,

Ace: Uy! Mag-ingay kayo ng konti. English ng konti. Pag ganito kalaking grupo tapos tahimik, halatang probinsyano. Dapat mukha kayong sanay.

****

At nagtuloy tuloy na nga ang "party" ko. Nandung tinanong ng vocalist sino ang may birthday, syempre sinabing ako. At sinabi ring ako si Ace Nabero. At syempre, pinaakyat ako sa stage. May mga nakakakilala sa aking guest din, tapos yung bassist kilala rin ako. Nagperform tuloy ako ng mini-show. Nakakahiya lang kasi medyo lashing na ako nun. Haha.

****

Malaki binayaran ko dun sa Kontiki. Masakit talaga sa loob. Haha. Pero masaya naman sila eh. Looking forward na ulit sila sa next bday ko. Gusto ko na tuloy gawing engrande lagi bday ko. Pag iipunan ko every year.

Ang ending, halos 20k ang nagastos ko. Parang debut ah. Eh ordinary 23rd birthday lang naman.

Ano ba ang totoong tawa?

Kamusta?

As the cliche goes, i hope everything and everyone's fine.

Ako, eto, ayos naman. Nagnanakaw ng sariling oras. Mga sandali na ninakaw ko sa 24 oras ko na parang kulang.

Masyadong maraming nangyayari sa akin. Actually, para ngang walang nangyayari sa akin.

Nalulunod ako. Hindi sa dami ng trabaho, kundi sa bilis ng mga araw. Hindi ko na ito namamalayan. Nalulunod ako sa bago kong mundo. Bihira na ako tumawa ng tunay. Tawang malakas na lang. Hanggang bibig at lalamunan na lang ang mga hagalpak na lumalabas sa akin. Hindi na galing sa puso. Kumbaga, hindi ko namimiss ang mga oras na tumatawa ako. Para bang dumaan ito at umalis na hindi ko man lang napansin.

This is the life I chose. Indeed? I myself am still not sure.

Basta ngayon, ang buhay ko eh nagsisimula ng mga 5:30 ng umaga, natatapos ng mga 11pm. Mabilis lang. Kung papanuorin mo nga sa pelikula parang walang nangyari. At very predictable. Tipo bang parang gustong iextend ng director ang pelikula kaso wala ng budget. In my case, wala nang oras. Gabi na eh. Maaga pa ulit ang gising bukas.

Ngayon lang ako nagkaroon ng oras na ganito. Kaya naman nilubos lubos ko na ang pagsasayang ng oras.

Gumising ako ng alas dose ng madaling araw. Nakatulog ulit at nagising muli around 1:30 am. Hindi na ako matutulog hanggang mag umaga. Mag aaral kasi ako para sa 4 na exam ko bukas. Enumerate ko lang for my own benefit: Peso-Dollar counterfeit, Clearing operations, ATM Operations, at Platform Banking System.

Hindi naman ako nagyayabang sa terms, gusto ko lang gumaan ang loob ko.

Sana bumalik na ang mga araw. Gusto ko na ulit tumawa ng totoo. Gusto ko na ulit mag-isip at magmuni muni. Dahil nga sa kakulangan ko sa sariling oras ko, para bang bawal na ako mag-isip mag-isa. Kahit pa habang ako'y nasa kubeta.

Ano bang ibig sabihin ko sa tawang totoo?

Eto yung tawa na masarap, halos maluha ka na, tapos habang tumatawa ka nag-iisip ka na, "oo nga no? nakakamiss ang mga kasama ko ngayon". Hindi totoo ang tawa kung hindi ka nag-iisip habang tumatawa at kung mag-isip ka man, ang laman naman nito ay "hahahahahaha".



Originally posted on July 14, 2009. Back during the days na kakasimula ko pa lang magtrabaho. Ngayong 23 na ako, namimiss ko pa rin naman ang totoong tawa.

Ni-repost ko ito dahil gusto kong sumali sa pakulo ni Gillboard.

Bitter Ocampo

Naisip ko lang ulit mag blog. Naknamputa buwanan kung ako ay makapag sulat. Hahaha!

Sobrang busy talaga eh. Ang dami ko na tuloy pera. Bagay na nga sa akin yung kantang Bed of Roses, pero Bed of Money ang version ko. Ganun kadaming pera. Yung tipong ang kumot ko eh pera, bedsheet ko eh mga new generation currency, tapos yung room ko, amoy pera ang airspray. Pag nagbabayo nga ako minsan, pera na lang din ang pinang-pupunas ko. Ganun na talaga kadami ang pera ko.

Pero busy man ako, eto yung tipo ng busy na ikapapasalamat mo sa Panginoon. Ang saya ng buhay ko, syempre ang saya ng trabaho ko eh. Dalawang personalities ang nailalabas ko - seryosong bank sales officer, at gagong DJ. Lakas maka-baliw lang.


-------



Sa RCBC, bilang product sales officer, nakakapunta ako kung saan saan. 2 weeks ago, 3 days akong nasa bicol. Wala man ako naka-doo don, eh masaya pa rin naman (o kaya naman bitter lang ako). Wala namang may itsura dun (Again, bitter ocampo).

Sa pag d-DJ, ibang klase ang saya. Hindi lang basta fame eh. Eto yung trabaho na demanding sa time (kasi nga weekends ko ang nasasacrifice), pero go pa rin ako. Hindi ako tinatamad pumasok, instead, lagi pa akong naeexcite. Nung sat nga lang, muntik ko ng ipagpalit ang quality time ko with my family dahil may guesting ang energy fm sa eat bulaga. Naglaro sila ng Pinoy Henyo. Pero dahil wala naman palang TF yun, mas pinili ko ang family time. Sayang nga lang hindi ako nakita sa TV. Eh di lalo sana akong sumikat nun. Dumami sana ang mga magkakagusto sa akin.


_______



Ang dami ko ding nakikilala sa mga trabaho kong ito. Mga taga ibang probinsya (marunong na ako ng konting Bicolano, Cebuano, Ilocano, o ha bilingual na ako), mga fans (OFWs, mga maids, security guards, taxi drivers) at mga artista-hin (NicoleHyala, Direk Andoy Ranay). San ka pa di ba? Pag si Piolo Pascual nagpa-picture at nagpa-autograph na sa akin, dun na talaga lalaki ang ulo ko.


________

Pero sa kabila ng lahat ng ito, isa lang ang hiling ko eh.

Yung magka-crush sa akin yung mga blogger na crush ko. Lintek naman kasi sa pang-e-AceNab sa akin eh. Akala mo kung sinong kagandahan (again, bitter lang).

Malaki na masyado ulo (Bitter ulit). Kung makapang-AceNab eh daig pa ang sikat na kagaya ko. Haha! Baka naman hindi lang talaga hot ang dating ko sa picture ko. Sige nga, magpapa-macho muna ako tapos katawan lang ang pic ko, walang mukha. Gusto nyo ba yun? Yun yata ang uso ngayon eh. Hipon. (Bitter pa rin)

Pero anong mas pipiliin mong maka-ano, yung maganda yung katawan pero pangit, yung maganda katawan pero bobo, o yung gaya ko (fishing is strictly prohibited)?


______

Malapit na magpasko. Hosting naman ang peg ko ngayon. Hehehe. Bed of Money, lapit lang kayo.

Tao din naman Sila

Nakakita na ba kayo ng artista? Nagpapicture/autograph ba kayo? If yes, eew baduy. (Haha! Blog ko to, walang kontrahan.)

Natutuwa lang talaga ako ngayon kaya ako napa blog ulit. Walang structure to, sabog lang. Ilalabas ko lang lahat ng sinasabi ng utak ko. Bihira lang to eh. Pero wala kayong mapupulot na aral. Enjoy lang. Malalaman nyo maya-maya lang kung bakit ako natutuwa.

Bago ang lahat, naniniwala akong ang blog eh 3 bagay lang:

1. Isa itong channel kung saan nailalalabas ng manunulat ang kanyang emosyon, opinyon, at kung ano ano pang kuro-kuro.
2. Maari ring sabihing ito ay para sa mga taong walang magawa.
3. Higit sa lahat, hindi pwedeng wala kang oras pagdating sa blogging. Kung hindi, eh wala kang mababasa o maisusulat.

Pagkatapos kong i-enumerate yung tatlo sa taas, aba, eto ako't nalungkot ulit.

Hindi na kasi gaya ng dati na ang dalas dalas kong magsulat. Ang ingay ingay ng utak ko. Bawat pagharap ko sa laptop, blog agad nasa isip ko. At in fairness, may sense yung mga nauna kong posts ah. May sense na, may humor pa.

Pero ngayon, wala naaaaaaa?!

LOL

*******
Gusto ko na ulit maging estudyante. Gusto ko ng mag enroll sa MBA. Kaso tight pa ang budget, kailangan pa matapos ni sister sa college bago ko mapag-aral ulit ang sarili ko. Pero excited na ako! Gusto ko na ulit magbasa ng magbasa, makipag-argue sa class, maging top sa exam (haha!), magpresent sa harap ng class, at makakuha ng mataas na grade. May cum laude cum laude rin ba pag MBA? Pak!

Maiba lang ako.

********
Ang tunay na dahilan lang talaga kung bakit ako nagsulat ulit dito eh dahil tuwang tuwa talaga ako dahil dalawa sa mga blogs na nasa blogroll ko sa kanan eh napadaan dito at binasa yung nauna kong post, at nagcomment pa!

Natuwa talaga ako dahil sa twing binabasa ko yung blog nila, ang pakiramdam ko eh hindi sila tao. Haha. Kumbaga parang mga artista, feeling mo hindi sila tao. Gaya ng mga author ng mga librong binabasa ko - walang relationship between them and I. Tapos ngayon, bigla na lang one day, makikita ko na may comment galing sa kanila. Katuwa.

You see, silent reader lang ako sa blog kasi gaya ng feeling ko sa mga author ng librong binabasa ko, hindi sila tao. Kaya basa lang ako ng basa. Ni hindi nga ako nagcocomment. Pero basa pa rin ng basa lalo na kung wala akong sales call sa labas. Through their blogs, parang nakikiliti ulit ang utak ko. Kagaya ng kiliting nararamdaman ko kapag may nababasa akong mga nag aaway sa pader ng cr o anumang public place. Mahilig akong magbasa (leadership/marketing/love story/nonsensical/kahit ano pa).

Mahilig din akong magsulat (dati) kaso masyado yata akong naging busy sa pagiging artista (at pagiging mayaman) lately kaya nakalimutan ko ng magblog. Then again, basa pa rin ako ng basa ng blog ng iba. Gulo mo!

There. Alam kong walang maitutulong itong promotion ko sa kanila dahil wala talagang nagbabasa nito (hahahahahaha!) pero kung sakaling wala kayong magawa ngayong oras na to, try nyo basahin yung blog ni Daddy Kuri at Gillboard, katuwa. Mga ser! Makinig kayo sa sat (6-9pm) at sun(3-6pm) sa 106.7 Energy FM. Dali na! Excited akong batiin ang angkan nyo.


I long for the day when I can write a post while sitting on a shore, drinking my pineapple juice, enjoying my tan, watching half naked persons, while thinking, "What the heck?! Am i the only profound person here? Bakit puro enjoy sila, ayaw nilang i-stimulate ang brains nila in this relaxing setting?"

Masabi lang.

Oh Shit! Ang Tagal Ah.

Kinakabahan ako sa gagawin kong ito. Nakakahiya naman kasi sa blog ko, ang tagal ko syang pinaghintay, kaya dapat bongga itong post na ito.

Ang tagaaaal kong hindi nakapag sulat dito. Ang tagal kong hindi nakapaglabas ng sama ng loob at saya dito. Ang tagal ko na ring inisip o ginusto na magpost ulit dito, pero wala talagang drive eh. O kaya time. Basta ang tagal.

Itemize ko na lang kung ano ang mga ikwekwento ko sa sarili ko. (Malamang sa malamang, sarili ko lang ang kausap ko dito. Kung may magbabasa man nitong ibang tao, sigurado akong talaga lang minalas sya na walang importanteng bagay sa buhay nya sa mga panahong ito.)

1. May iPhone4 na ako.

Yes meron na. Eto na yata ang pinakamahal sa lahat ng gamit ko. And come to think of it eto yata ang pinakamahal kong nabili sa sarili ko, most expensive possession ko. Maganda talaga sya. Sobrang sosyal ng dating. Ang dami pang pwedeng gawin.

Bale June 28, 2011 sya napasakamay ko. Kaya naman bagong bago pa talaga sya. Sobrang ganda. I must say. Nakakatuwa.


2. Alam nyo na to, DJ na ako.

Sino ba namang hindi makaka-alam sa lahat ng kakilala ko na si DJ Ace Nabero na ako tuwing Sabado (6-9pm) at Linggo (3-6pm) sa kanyang programang pinamagatang Ace Breaker sa 106.7 Energy Fm.

Masaya ang trabahong to, i must say again. Daldal lang ako ng daldal. Mahirap nga lang mag-isip ng nakakatuwang topic kasi depende dun yung type and dami ng mga responses mo. Pero mukhang gifted naman ako sa pag inject ng punchline, so lusot pa rin.

Masaya dahil may sweldo. Dami pang perks like facial, shirts, gym, tv guestings, a little fame and all. Although kung sweldo lang ang pag-uusapan, mahina. But since may work naman ako sa RCBC, okay na din na direcho sa savings ang ilan sa sinweldo ko from Energy FM.

Nakakamiss lang talaga ang mga weekends dahil sa trabaho ko sa Energy. Pero well-adjusted na ako eh. Sobrang enjoy ko nga dun sa loooong weekend (Aug 27-30, 2011). Solve solve na yun.

3. Product Sales Officer - Asst Manager Rank

Oh yeah! Mukhang natutupad ang prediction ko from this blogpost ah. Na-promote ako last July 1, 2011 from a JAM rank to an AM rank. Ayos. Pero wag masyado ma excite magpalibre, hindi naman ganun ka bongga ang itinaas ng sweldo ko. Swak lang.

Kami lang ni Elaine ang na-promote from our Management Trainee batch. Katuwa. Gusto ko mang ipagyabang sa kanila eh hindi ko magawa una dahil hindi ako kasing immature nina (you and I), 2nd hindi naman ako ganun ka yabang. Sa mga ka-close ko lang ako mayabang. Pag di tayo close, di ako magyayabang. Kaya kung sabi mo mayabang ako, aba feeling close ka!

4. Ang dami ko nang napuntahang lugar

I feel extremely blessed by God. Sobrang ang daming magandang nangyari sa akin simula nung mapasok ako dito sa RBG. Ang dami ko nang napuntahang probinsya, nakaing pagkain, nakilalang tao, at nabentang produkto. Masaya maging taga-sales. Masaya.


Yan na lang muna. Ang dami ng oras na sinayang ko para lang masulat to. At least nakulayan na sya ulit no. Pero pakiramdam ko, pilit pa rin tong post na to eh. Hindi kagaya dati na free flowing ang thoughts at halos nanginginig pa ang mga daliri ko sa pagtipa sa mga letra ng laptop.

Mas active ako sa twitter ko. Follow nyo lang twitter.com/hottestbanker. Nag-iisip nga akong gawing twitter.com/AceNabero na lang kasi ayoko magmaintain ng separate account for Ace Nabero. Saka mas maganda siguro kung mababasa nila yung mga sinasabi ko sa twitter kasi yun totoo eh. Walang pag iimbot. Pak!

O pano, gagawa pa ako ng call report na last week ko pa dapat nagawa. Sa Byernes punta akong Pangasinan.

P.S.

Hi pilyokerubin at duxx at wanker!

Malungkot Ako

Malungkot ako.

Hindi ko naman ma-share.

Pero yes malungkot ako.

Hindi pa rin kasi ako nakakapag-ipon kahit medyo tumaas na income ko.

May mga umuutang pa sa akin, kaya lalo akong di nakaka-ipon.

Ang taba ko na.

Hindi na ulit ako nakakapag-gym, wala pang pang-enroll.

O perang pwedeng waldasin sa mapagpanggap na pag-ggym.

Pero hindi mo halatang malungkot ako di ba?

Kasi alam kong hindi ka tatagal, kung sakaling malaman mo kung bakit.

Pero twing weekend, mukha namang masaya ako.

Makinig ka sa isnaberong boylet mong hindi ka iisnabin basta ika'y masayahin, si Ace Ace Nabero, che, chura nito!

Malungkot pa rin ako.

Ma.